Tag: martinus

Afgaande op de werken die op deze website gepresenteerd worden, zou men niet zeggen dat ik met abstract schilderen was begonnen in de tijd dat het nodig bleek om langzaamaan van graffiti weg te gaan en canvas te omarmen als een nieuwe weg. In mijn logica heb ik tijd nodig om materiaal te leren kennen en anders naar compositie en beeld te gaan kijken. Gaandeweg bleken termen als “grafisch” en “Gulden Snede” essentieel voor me, als in: obsessieve zoektocht naar uitersten. Een bijkomend effect was dat er ook een verhaal in het werk moest komen. Immers, dat is wat men vraagt bij een expositie wanneer men naar werken kijkt.

Conceptueel werken was helemaal nieuw voor me, al heb ik totaal geen moeite om mooie verhalen te vertellen. Ze condenseren in een beeld en vervolgens vertaald te krijgen naar de toeschouwer was van een andere orde dan, pakweg, mijn naam schrijven op een trein of muur, waarbij de boodschap duidelijk is: hier ben ik, ik besta. Een bevestiging van zijn.

Met canvassen bleek dat helemaal anders voor me. Op een tentoonstelling besta je al en is het het beeld dat telt en wanneer het de aandacht heeft getrokken, gaat het verhaal werken. Vaak hoor je de vraag wat een schilder ermee bedoelt, wat hij/zij voelde tijdens het maken. Ik weet nog steeds niet zeker of dat de bedoeling is van schilderen, want ik ben nogal plastisch tijdens het maken. Techniek eerst en de rest volgt vanzelf, het beeld is op zich geen doel, maar de weg naar een gevormd idee. Het plezier in (en de liefde voor) het maken zijn het belangrijkste.

“Wat zou het gevolg zijn wanneer ik die achtergrond zo-en-zo maak?”
“Zou textuur het onderwerp versterken of gaat het teveel zijn?”
“Weet je wat? Krijg allemaal de tering maar, ik doe het zo!”
“Waarom die kleur weer? Er zijn zoveel andere kleuren!”
“Wie bepaalt er eigenlijk wat ik maak?”

Daarmee begint vaak een, soms oeverloze, discussie met mezelf, soms resulterend in een nieuwe techniek, vaak in een half afgemaakt werk wat snel zijn weg vindt richting primer en schuurpapier, om vervolgens geheel ontdaan van het beeld te verdwijnen in de stapel van net overschilderde en weer lege ondergronden.

Die werkwijze en dat kritisch zijn is allemaal ontstaan tijdens de eerste stappen in de wereld van canvassen en panelen. Het beeld is niet zomaar abstract en conceptueel, het hele denken en werken is gewoonweg zo. En dat is dus geëvolueerd naar realisme, waarin ik nu denk te floreren, al is realistisch schilderen voor mij niet meer dan het op de juiste manier assembleren van abstracte vormen en texturen die samen een beeld vormen wat dus realisme heet.

Een bevriende kunsthistoricus zei ooit eens tegen me dat de weg die ik bewandel uiterst merkwaardig is, omdat het omgekeerd van het gangbare is. De meeste schilders beginnen realistisch en eindigen met abstraheren. Nogmaals, het is voor mij veel logischer om eerst het materiaal, het medium en al hun voordelen en grilligheden te leren kennen, alvorens ermee verder te gaan met uitdagingen die ik mezelf stel. En dat is voor een autodidact helemaal niet vreemd, lijkt me en geeft vaak heel andere beelden dan wat gangbaar is. Ik ken geen doctrines van leraren en academies en ben dus, in wezen, vrij.

Een ongeleid projectiel en al helemaal moeilijk in hokjes te plaatsen, wat me, gelet op de reacties tijdens een expositie, veel plezier oplevert. Wanneer vrijheid verwondering geeft of irritaties bij anderen, is het soms moeilijk om het gezicht in de plooi te houden en niet in lachen uit te barsten. Is er dan een doel bereikt wat eigenlijk geen doel is of is het een leuke bijzaak? Zolang het schilderen eerst en vooral voor een eigen levensvreugde gedaan wordt, is het bijzaak, maar schilderen doe je nooit alleen: op een gegeven moment wil je jezelf eens bevestigd zien. Publiek is dan belangrijk, maar dan rest de vraag die al eerder gesteld is in talloze discussies met mezelf: “Voor wie doe ik het dan?” En zo belanden we in een soort van eindeloos gedraai en geneuzel. Kortom, wanneer het denken te abstract wordt om nog zinnig te noemen.

Dat is het moment voor twee dingen: afstand nemen van het schilderen òf juist de penseel of het paletmes te pakken en eens helemaal lost te gaan. Maar die keuze is afhankelijk van mijn luiheid.

Enfin.