Zo door de jaren heen heb ik jeansjassen beschilderd en met veel plezier ook. De laatste maanden zijn er weer een paar bijgekomen, maar nu is er een doel: een collectie aanleggen voor een nog niet nader te noemen project. 🙂
Hier volgen wat voorbeelden om een idee van de evolutie te krijgen (ze staan op chronologische volgorde, de oudste (Demon) is van 2016, de nieuwste is de laatste (de tijger, 2020):
Om nog wat meer jasjes in de collectie te kunnen hebben, wil ik graag een oproep doen aan jullie. Wanneer je een jeansjas hebt liggen en dit niet meer wilt dragen of hebben, mag je het komen brengen of opsturen. Zie de contactpagina voor gegevens! 🙂 Kleine notitie: geen stretchstof. Die is beu om te beschilderen. Enkel jeansjassen. Alvast bedankt!! 🙂
Na een tijdje niets gepost te hebben, waarvoor excuses, zijn er enkele projecten afgerond of bijna afgerond. Jeansjacks en canvassen in olieverf stonden (en staan) er op het programma. Heel erg tof om te doen, met resultaten die me met momenten zelfs tevreden maken. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, he?
Jeansjacks heb ik al sinds mensheugenis beschilderd en dat blijft zo nu en dan terugkomen als noodproject, om het wachten op het drogen aangenamer te maken. 😉
Ditmaal gaf m’n agente me de uitdaging om met een losse pols die van haar te beschilderen, gewoon om eens te zien wat het zou brengen. Flink opgewarmd daardoor, besloot ik om die van mezelf eens een flinke metamorfose te geven. Daar stond een zombiekop op en de beslissing daarover viel toen ik met het jasje aan over straat liep en twee kinderen begonnen erom te huilen. Geen goede reclame en het representeerde mijn werk ook niet.
De eerste is dus van Eveline (Varo) en ze is er duidelijk heel content mee. Zo heb ik dat graag: mensen die met een trotse glimlach en hun wens gerealiseerd het atelier uitstappen. Of toch na een koffietje of twee, drie.
Shoshin – een begrip uit het Zen-boeddhisme wat staat voor “leren met de geest van een pasgeborene” en is het ultiem haalbare met leren in voornoemde levenswijze.
Het tweede jasje had iets meer voeten in aarde, omdat er over een ander (en beschadigd) werk heen geschilderd moest worden. Het werk moest laten zien wat m’n grootste invloed is: alchemie. Het goud staat voor transformatie en het middenstuk staat voor het universum, de bron waaruit alles voortkomt en naar teruggaat, het perpetuum. De voelsprieten wijzen naar de lege cirkels in het bovendeel, wat staat voor nog niet ontdekte mogelijkheden, het grote onbekende. De driehoek staat voor inspiratie en het veranderen van perspectief, dat laatste is verbeeld door een iridescent pigment te gebruiken, wat verandert van kleur naar gelang de hoek van kijken verandert. De structuurformule in de driehoek is van lysergeenzuurdi-ethylamide.
Ik vond een selfie iets teveel van het goede en een oude deur werd het contrasterende decorum.
De grootste verandering, buiten de herinrichting van mijn atelier, is het gradueel overstappen naar olieverf. Begin dit jaar begonnen de beperkingen van acrylverf me steeds meer tegen te steken. Dat werd opgepikt door Varo (zie jasje met kersenbloesem en shoshin) en ze bezorgde me een doos met allerlei tubes olieverf, een fles medium en de opmerking “Stop met zagen, gekke schilder. Probeer eens.” Het werk in de foto is met gemengde techniek gedaan: de achtergrond in acryl en de mantis is helemaal gemaakt met glaceer technieken, ook de details. Er is een wereld voor me open gegaan, met als gevolg dat er nog twee werken onderweg zijn. Het duurt enorm lang vanwege de droogtijden, zeker wanneer er impasto technieken zijn gebruikt. Dat duurt nog langer vanwege de hoeveelheden verf die ineens aangebracht worden, zowel met penseel als paletmes. De mogelijkheden lijken wel oneindig. Maar goed, hier is dus mijn eerste olieverfschilderij (met acryl achtergrond):
Het is nog niet vernist en gesigneerd, vandaar het watermerk. De foto doet de kleuren, nuances en details geen eer aan. Een goede camera staat op mijn verlanglijstje. 😉
Een tussendoortje wat opzien baarde in de straat, was mijn brievenbus. Zoals de meeste brievenbussen in de stad (Gent), had deze ook een hoog “achterbuurt-gehalte”: vol stickers met een doolhof aan boodschappen. Plus heel onduidelijk het huisnummer daarover geverfd. Orde en netheid waren nodig en omdat ik dus in Gent woon, met veel plezier en best tevreden ook, was het een must om blauw en wit als kleuren te gebruiken. Dat zijn de kleuren van de voetbalclub alhier en al ben ik absoluut geen liefhebber van voetballen, de kleuren staan ook symbool voor deze mooie stad. Dus, bij deze:
Van zeker vijftien naar twee (noodzakelijke) stickers en duidelijk mijn huisnummer in de kleuren van de stad. Negenduust! 🙂
Dat was het dus voor het moment, nu weer terug het atelier in. Op naar de avonturen met olieverf en hier en daar een tussendoortje.
