De twee grootste terreuraanslagen uit de geschiedenis van de mensheid. De reflectie van de daden in haar blinde ogen, de gloed van de derde die nog komt in haar verbrande gezicht. Op de achtergrond het misplaatste, vervuilde en verkreukte symbool van de wanstaltige daders.
Kan niet anders zeggen dat ik heel trots ben om mee gedaan te hebben aan een documentaire over graffiti. Niet zomaar eentje, maar een verhalen-structuur en tijdslijn-toevalligheden die voor veel graffitischrijvers herkenbaar is. Het is een soort van cumulatie van verschillende werelden en belevingen van exact hetzelfde, namelijk de opkomst van één van de grootste sub-culturen die de kunstwereld ooit heeft gezien.
Niet street art, het commerciële derivaat van graffiti, maar schrijven, bomben, pieces knallen, achtervolgd worden, stelen en wat al niet meer om een onbekende energie, een virus, de zin te geven. Het heeft mijn leven voor een goed deel bepaald en in de documentaire kun je er achter komen dat het best veel levens zijn waarin de kunstvorm een duidelijke rode draad is. Het zijn geen commerciële schilders, geen sponsoring of hogere middenklasse, maar komend uit een onderbuik die ineens de onze was in een tijdperk van atoombommen en het begin van de uitverkoop van onze samenleving. Het document heeft, zonder er nadruk op te leggen, een tijdsgeest van weleer, terwijl het nu de sporen daarvan laat zien.
De chronologie van de mensen in het document verbaasde me wel en niet. Het verbaasde niet omdat graffiti nu eenmaal in opkomst was en populair werd in die tijd, maar het verbaasde wel hoe dat zoveel individuen, onafhankelijk van elkaar, op hetzelfde idee kwamen en dezelfde routes aflegden om tot een gelijk en eensgezind doel te komen: zo goed mogelijk worden en zoveel mogelijk dingen maken binnen het kader van beperktheid. Alleen al dat laatste was een uitdaging voor iedereen, met elk zo hun oplossingen, gaande van netjes opdrachten doen tot proletarisch entrepreneuren. En alles daartussen.
Het zijn zalige verhalen van geliefde momenten, van herinneringen, met enkele namen daarin die blijven terugkeren, maar niet geïnterviewd zijn. En dat maakt dit document net iets meer speciaal, want de terugkerende namen weten volgens mij niet eens hoeveel invloed ze hadden op hun omgeving. Puur omdat ze bezig waren met hun ding en schijt hadden aan de rest. Dat gaf goede graffiti met een grote golf aan nieuwe schilders en schrijvers als gevolg. Enzovoorts.
En weet je, niemand van ons had door wat we aan het doen waren. We deden en doen ons ding, zonder echt te zien tot wat voor fenomeen het eigenlijk uitgroeide, hoe groot en uitgebreid. Telkens wanneer dat besef valt, zie je een bescheidenheid opkomen, een verlegenheid, maar zeker ook trots. Ik weet zeker dat al die mensen die in die tijd schilderden met een glimlach terugkijken en daarna weer jeukende vingers hebben. En een throwup gaan zetten, of een piece of weer terug beginnen taggen. Of toch op zijn minst door hun oude blackbooks bladeren. Want het gaat nooit uit je: graffiti is een virus en wel eentje van het plezante soort.
Veel kijk plezier!
In de loop der jaren dat ik in het centrum woonachtig ben, viel me de eer enkele malen te beurt om te mogen samenwerken met De Oogappel, een heel toffe school enkele straten bij het atelier vandaan. De directie en juffen zijn goede bekenden geworden en weten me te vinden bij creatieve vraagstukken. In mijn geval zijn dat muurschilderingen of, zoals ik ze liever noem, schoolplein-illustraties. Op één muur na, zijn ze gebaseerd op tekeningen die de leerlingen hebben gemaakt. Dit gebeurt middels een soort van tekenwedstrijd en de winnaar(s) krijgen de eer hun werk in het groot vereeuwigd te kunnen zien.
Enfin, om een heel lang verhaal kort te maken, volgen hier wat foto’s van de werken.
Een ander project waar ik aan mee heb gewerkt, was Geluksvogels, onze bijdrage aan het Lichtfestival van 2018, hier in het mooie Gent. In de volgende clip zie je de vogels die ik aan de Nederpolder heb geschilderd, bij de ingang naar de kleuterspeelplaats. Lengte van de muur is ongeveer vijftig meter. Het was zeer koud toen dit werd gefilmd. Het is tussen de sneeuw en regenbuien door geverfd en heeft verschillende malen de kranten en het nieuws gehaald. Eén van de vogels was zelfs een raadsel in een puzzel van het stadsmagazine.
Op naar het volgende project! 🙂
Het gebeurt niet elke dag dat er een verzoek binnenkomt om een replica te maken van een meestersschilder. In eerste instantie was ik wat terughoudend, maar de persoon die het aan me vroeg, had veel vertrouwen in me. Zodoende wilde ik toch de stap eens wagen, zeker ook omdat het een Vlaamse meester betrof, mensen die doorgaans licht zeer goed begrijpen. Een leermoment.
Lees meer »
Dutch
English
French
German
