Zo door de jaren heen heb ik jeansjassen beschilderd en met veel plezier ook. De laatste maanden zijn er weer een paar bijgekomen, maar nu is er een doel: een collectie aanleggen voor een nog niet nader te noemen project. 🙂
Hier volgen wat voorbeelden om een idee van de evolutie te krijgen (ze staan op chronologische volgorde, de oudste (Demon) is van 2016, de nieuwste is de laatste (de tijger, 2020):
Om nog wat meer jasjes in de collectie te kunnen hebben, wil ik graag een oproep doen aan jullie. Wanneer je een jeansjas hebt liggen en dit niet meer wilt dragen of hebben, mag je het komen brengen of opsturen. Zie de contactpagina voor gegevens! 🙂 Kleine notitie: geen stretchstof. Die is beu om te beschilderen. Enkel jeansjassen. Alvast bedankt!! 🙂
Na een tijdje niets gepost te hebben, waarvoor excuses, zijn er enkele projecten afgerond of bijna afgerond. Jeansjacks en canvassen in olieverf stonden (en staan) er op het programma. Heel erg tof om te doen, met resultaten die me met momenten zelfs tevreden maken. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, he?
Jeansjacks heb ik al sinds mensheugenis beschilderd en dat blijft zo nu en dan terugkomen als noodproject, om het wachten op het drogen aangenamer te maken. 😉
Ditmaal gaf m’n agente me de uitdaging om met een losse pols die van haar te beschilderen, gewoon om eens te zien wat het zou brengen. Flink opgewarmd daardoor, besloot ik om die van mezelf eens een flinke metamorfose te geven. Daar stond een zombiekop op en de beslissing daarover viel toen ik met het jasje aan over straat liep en twee kinderen begonnen erom te huilen. Geen goede reclame en het representeerde mijn werk ook niet.
De eerste is dus van Eveline (Varo) en ze is er duidelijk heel content mee. Zo heb ik dat graag: mensen die met een trotse glimlach en hun wens gerealiseerd het atelier uitstappen. Of toch na een koffietje of twee, drie.
Shoshin – een begrip uit het Zen-boeddhisme wat staat voor “leren met de geest van een pasgeborene” en is het ultiem haalbare met leren in voornoemde levenswijze.
Het tweede jasje had iets meer voeten in aarde, omdat er over een ander (en beschadigd) werk heen geschilderd moest worden. Het werk moest laten zien wat m’n grootste invloed is: alchemie. Het goud staat voor transformatie en het middenstuk staat voor het universum, de bron waaruit alles voortkomt en naar teruggaat, het perpetuum. De voelsprieten wijzen naar de lege cirkels in het bovendeel, wat staat voor nog niet ontdekte mogelijkheden, het grote onbekende. De driehoek staat voor inspiratie en het veranderen van perspectief, dat laatste is verbeeld door een iridescent pigment te gebruiken, wat verandert van kleur naar gelang de hoek van kijken verandert. De structuurformule in de driehoek is van lysergeenzuurdi-ethylamide.
Ik vond een selfie iets teveel van het goede en een oude deur werd het contrasterende decorum.
De grootste verandering, buiten de herinrichting van mijn atelier, is het gradueel overstappen naar olieverf. Begin dit jaar begonnen de beperkingen van acrylverf me steeds meer tegen te steken. Dat werd opgepikt door Varo (zie jasje met kersenbloesem en shoshin) en ze bezorgde me een doos met allerlei tubes olieverf, een fles medium en de opmerking “Stop met zagen, gekke schilder. Probeer eens.” Het werk in de foto is met gemengde techniek gedaan: de achtergrond in acryl en de mantis is helemaal gemaakt met glaceer technieken, ook de details. Er is een wereld voor me open gegaan, met als gevolg dat er nog twee werken onderweg zijn. Het duurt enorm lang vanwege de droogtijden, zeker wanneer er impasto technieken zijn gebruikt. Dat duurt nog langer vanwege de hoeveelheden verf die ineens aangebracht worden, zowel met penseel als paletmes. De mogelijkheden lijken wel oneindig. Maar goed, hier is dus mijn eerste olieverfschilderij (met acryl achtergrond):
Het is nog niet vernist en gesigneerd, vandaar het watermerk. De foto doet de kleuren, nuances en details geen eer aan. Een goede camera staat op mijn verlanglijstje. 😉
Een tussendoortje wat opzien baarde in de straat, was mijn brievenbus. Zoals de meeste brievenbussen in de stad (Gent), had deze ook een hoog “achterbuurt-gehalte”: vol stickers met een doolhof aan boodschappen. Plus heel onduidelijk het huisnummer daarover geverfd. Orde en netheid waren nodig en omdat ik dus in Gent woon, met veel plezier en best tevreden ook, was het een must om blauw en wit als kleuren te gebruiken. Dat zijn de kleuren van de voetbalclub alhier en al ben ik absoluut geen liefhebber van voetballen, de kleuren staan ook symbool voor deze mooie stad. Dus, bij deze:
Van zeker vijftien naar twee (noodzakelijke) stickers en duidelijk mijn huisnummer in de kleuren van de stad. Negenduust! 🙂
Dat was het dus voor het moment, nu weer terug het atelier in. Op naar de avonturen met olieverf en hier en daar een tussendoortje.
Canvassen kun je helemaal zelf opbouwen, maar je kunt ze ook kant en klaar kopen. Ze zijn verkrijgbaar in alle soorten en maten en dat geldt ook voor de gebruikte materialen. Mijn favoriete canvassen zijn gemaakt van Belgisch linnen opgespannen op beukenhout. Dat laatste is niet duurzaam, maar er zijn positieve ontwikkelingen op het gebied vanhout namaken met hennep.
Er is een duidelijk kwaliteitsverschil bij de te verkrijgen canvassen en de goedkopere, massa geproduceerde, exemplaren is het huilen met de pet op: plastic als doek en zwak hout als raamwerk maken dit niet stevig en duurzaam. Om daar wat aan te doen, verbeter ik de canvassen door er linnen of katoen over heen te spannen en te verkleven met het origineel. Ondanks dat het houtwerk niet verandert, wordt het geheel daardoor een stuk steviger en al wat beter om mee te werken. Ook kun je hiermee het te beschilderen oppervlak aanpassen naar je eigen wensen. Het lijkt omslachtig, maar een paar van mijn mooiste werken zijn zo ontstaan.
Voorbeeld van een overplakt canvas wat ik hier heb gemaakt.
Zo kan er dus ook een schilderij veranderd worden, als in: je hebt een oud canvas met een lijst en je wilt een nieuw schilderij daarin en de lijst opgeknapt. Canvas van het raamwerk afhalen, nieuwe opspannen, mooi schilderij erop maken, lijst in orde steken en opknappen, het geheel samensteken en klaar! 🙂 Klinkt eenvoudig, gaat aardig wat tijd in zitten, maar heeft toffe resultaten. Het oude canvas kan, mits niet overrolt of overgeplakt, keurig verpakt meegegeven worden als aandenken. 🙂
En zo zie je maar weer hoe je op een duurzame manier mooie dingen kunt maken. Neem gerust contact op voor meer informatie of om een afspraak te maken.
Dit jaar staat in het teken van uitbreiding en verfijning, of te wel: met olieverf gaan schilderen. Ik ben nu met de laatste drie werken bezig die volledig in acryl geverfd (gaan) zijn, daarna stap ik gradueel over naar olieverf.
Dit doe ik vanwege de duurzaamheid van de werken, de is nu al goed, maar het kan beter. Acryl blijft een kunststof/plastic en heeft best straffe oplosmiddelen nodig bij het kuisen/verdunnen/verwerken. Met olieverf blijft het bij terpentijn en zijn er verder geen grove middelen nodig om ermee te werken.
Het uiteindelijke doel is om zeer kleurkrachtige werken op een zo duurzaam mogelijke manier te schilderen, met als achterliggende gedachte dat ik over vijftig jaar nog steeds van die mooie dieren tegenkom en vast kan leggen.
In de loop der jaren dat ik in het centrum woonachtig ben, viel me de
eer enkele malen te beurt om te mogen samenwerken met De Oogappel,
een heel toffe school enkele straten bij het atelier vandaan. De
directie en juffen zijn goede bekenden geworden en weten me te vinden
bij creatieve vraagstukken. In mijn geval zijn dat muurschilderingen
of, zoals ik ze liever noem, schoolplein-illustraties. Op één muur
na, zijn ze gebaseerd op tekeningen die de leerlingen hebben gemaakt.
Dit gebeurt middels een soort van tekenwedstrijd en de winnaar(s)
krijgen de eer hun werk in het groot vereeuwigd te kunnen zien.
Enfin, om een heel lang verhaal kort te maken, volgen hier wat foto’s van de werken.
Een ander project waar ik aan mee heb gewerkt, was Geluksvogels, onze bijdrage aan het Lichtfestival van 2018, hier in het mooie Gent. In de volgende clip zie je de vogels die ik aan de Nederpolder heb geschilderd, bij de ingang naar de kleuterspeelplaats. Lengte van de muur is ongeveer vijftig meter. Het was zeer koud toen dit werd gefilmd. Het is tussen de sneeuw en regenbuien door geverfd en heeft verschillende malen de kranten en het nieuws gehaald. Eén van de vogels was zelfs een raadsel in een puzzel van het stadsmagazine.
Replica van “De rode gordijnen” (2017), origineel is gemaakt door Rik Wouters in 1913.
Het gebeurt niet elke dag dat er een verzoek binnenkomt om een replica te maken van een meestersschilder. In eerste instantie was ik wat terughoudend, maar de persoon die het aan me vroeg, had veel vertrouwen in me. Zodoende wilde ik toch de stap eens wagen, zeker ook omdat het een Vlaamse meester betrof, mensen die doorgaans licht zeer goed begrijpen. Een leermoment.
Na wat wikken en wegen is de website er dan toch doorgekomen. Het idee was om een zo eenvoudig mogelijk ontwerp te hebben als presentatiemiddel, omdat de focus op de inhoud moet liggen. Tevens is de website volledig zonder sociale media links gemaakt, zodat je zeker weet dat een bezoek hier niet meegelezen wordt door derden.
Er zijn maar vier knoppen, die elk een duidelijke en geheel specifieke functie omvatten. Het starten met de galerie als hoofdpagina is logisch, omdat de focus dan gelijk op inhoud ligt. Toeters en bellen zijn dan immers niet nodig.
Hier en daar zal de website nog wat bijgeschaafd worden voor een plezierige ervaring die snel laadt op elk beeldscherm of apparaat.
De inhoud van deze weblog zal voornamelijk over het schilderen (en alles wat daarbij komt kijken) zijn. Ik zal proberen elke week minstens een post te doen, al durf ik dat niet te garanderen. De ene week is de andere niet.
Veel plezier en wanneer je vragen hebt, kun je altijd even contact opnemen.
